Počeci toplog cinkovanja

Počeci toplog cinkovanja, kao postupka antikorozivne zaštite proizvoda od gvožđa i čelika, datiraju u 16. i 17. vek, kada je prvi put zabeleženo trgovanje cinkom u Kini i Severnoj Indiji. Tada počinje da se koristi i izraz »korozija«. 1742. godine Francuz Malouin pronalazi postupak u kom se gvožđe potapa u rastopljeni cink i tako dobija prevlaku koja ga štiti. Postupak toplog cinkovanja je 1837. godine patentirao Sorel. Posle 1840. godine počinju da niču prve cinkare u Francuskoj, Engleskoj i Nemačkoj.

Dugotrajna otpornost na koroziju

Velika prednost prevlake dobijene toplim cinkovanjem jeste dugotrajna otpornost na koroziju. Trajanje takve prevlake zavisi od toga u kakvoj atmosferi se nalazi. Po standardu EN ISO 14 713 (antikorozivna zaštita gvozdenih i čeličnih konstrukcija – Prevlake od cinka i aluminijuma), poznajemo 5 klimatskih tipova atmosfere. Kod početne debljine prevlake dobijene toplim cinkovanjem od 100 µm, ona će se u ruralnoj atmosferi izdržati više od 100 godina (tip C2 :0,1–0,7 µm/godina), a u urbanim područjima i blagoj morskoj klimi više od 50 godina (tip C3: 0,7–2 µm/godina).